;<i></i>眉，<i></i><i></i><i></i>丝知觉，她紧张<i></i><i></i>，才<i></i><i></i>丝缓解。
<i></i>旁<i></i>护士<i></i><i></i>翼翼<i></i>问：“<i></i><i></i><i></i>送急救室啊？”
顾北笙眸色凝<i></i>：“<i></i><i></i>病，<i></i>般<i></i>治<i></i><i></i>。”
护士<i></i><i></i><i></i>觑，<i></i>没<i></i>再<i></i>言。
五<i></i>钟<i></i>，傅西洲慢慢睁<i></i>眼睛。
看<i></i><i></i>么<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>眸光闪躲，<i></i><i></i>害怕。
顾北笙<i></i>愣。
害怕？
怎么回<i></i>？
傅西洲目光扫视<i></i>圈，终<i></i><i></i><i></i><i></i>顾北笙，狭长<i></i>双眼<i></i>总算<i></i><i></i><i></i>丝暖意。
几乎<i></i><i></i>意识坐<i></i><i></i>，扑<i>&l